Herken je dit? Een sollicitant vertelt haar verhaal.

Oké, het was een ietwat vage vacaturetekst met behoorlijk wat vakjargon, waardoor ik niet precies wist wat de functie precies inhield, maar ik heb toch een sollicitatie gestuurd. Het is immers een super interessant bedrijf. De functietitel klinkt ook mega interessant. 

Enthousiast reageren

Ik herkende mij volledig in het wensenlijstje van de werkgever; enthousiast, een teamplayer, flexibel en proactief. In mijn motivatiebrief heb ik dit nogmaals onderstreept en gelukkig werd ik uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. Ik ontvang na 3 weken een mailtje met een uitnodiging tot mijn verrassing, ik had deze helemaal niet meer verwacht.
Blij antwoordde ik dat ik aanwezig zou zijn en of er in de voorbereiding nog iets van mij verwacht werd. Op deze mail kreeg ik helaas geen antwoord, maar het gesprek stond gelukkig voor 3 dagen later al gepland.

Op gesprek

Dik een kwartier te vroeg kwam ik het kantoor binnengelopen. Jammer genoeg was er geen parkeerplek voor mij, dus ik had mijn auto langs de kant van de weg gezet. Op hoop van zegen dat er geen bon op geslingerd wordt, maar ik doe alles voor een nieuwe baan. Bij de ingang lopen er wat medewerkers naar buiten, ik vermoed dat ze een ommetje gaan maken tijdens de lunchpauze. Wat leuk. In mijn gedachten zie ik mezelf al samen met hen straks wandelen tijdens de lunchpauze, ik hou van de buitenlucht. Ik knik naar de medewerkers en de laatste persoon die door de deur loopt, kijkt mij aan en knikt terug. Bij de receptie meld ik mij netjes. De receptioniste kijkt mij aan en vraagt voor wie ik kom. Ik geef de naam door die onder de mail stond, maar die blijkt vandaag niet aanwezig te zijn. Ik vertel haar dat ik kom voor een sollicitatiegesprek en leg haar uit welke functie het betreft. Hierdoor weet ze welke manager de gesprekken hiervoor voert. Ze geeft aan dat ze hem gaat bellen. Hij komt mij zo ophalen.
Ik sta in de hal en zie nog meer medewerkers heen en weer lopen. Iemand komt naar de receptie en vraagt de receptioniste hoe het met haar gaat. Uit het gesprek begrijp ik dat ze een paar dagen niet aanwezig is geweest, ze was ziek. De receptioniste kijkt mij aan en zegt dat ik wel even ‘daar mag wachten’ en ze wijst naar de overkant van de hal waar een paar stoelen staan en een tafeltje. Fijn even zitten en mijn zenuwen onder controle krijgen. Na een paar minuten kijk ik op mijn horloge, het is bijna tijd. De manager kan elk moment komen. Ik prent mezelf in dat ik goed moet opletten dat ik zijn naam onthoud…. Ik pruts wat met mijn telefoon, kijk nog eens in de bevestigingsmail die ik had ontvangen en zie dat 3 minuten geleden mijn sollicitatiegesprek eigenlijk had moeten beginnen. Zou de receptioniste wel de goede manager hebben gebeld? Straks denken ze dat ik te laat ben gekomen. Zal ik nog eens naar haar toegaan? Of toch nog even wachten? Ik besluit toch nog even te wachten… Er kan immers best een meeting uitlopen ofzo. En hé, ik ben flexibel.
Okay, 7 minuten te laat…. Ik sta op en loop naar de receptioniste. Met nog 3 passen tot aan de balie, kijkt de receptioniste mij aan en zegt; ‘Hij komt er zo aan’. ‘Okay.’ En ik loop weer terug naar mijn stoel. Misschien had ik niet moeten vragen? Misschien kom ik wel te ongeduldig over… Ik hoor een deur opengaan en zie een meneer met vlotte stappen mijn kant oplopen. Zou dit hem zijn? De manager? Met vlotte stappen passeert hij mij en verdwijnt door een andere deur aan de andere kant van de hal. Blijkbaar niet….
Weer hoor ik de deur opengaan en zie ik een meneer en een op eerste blik pittige dame door de deur komen. Ze lopen al pratend door de hal en de man kijkt naar de receptioniste, die vervolgens met haar hoofd naar mij knikt. Dit is de dus de manager. Ik sta alvast op. De mevrouw kijkt mij nog even aan, knikt en loopt door. Met mijn jas over mijn arm, een tas in de hand, weet ik mijn rechterhand nog net vrij te maken voor een hand aan de manager. ‘Goedemiddag.’ Ik mag met hem meelopen. Door de zenuwen kan ik me niet meer herinneren of hij nou zijn naam heeft gezegd… Inmiddels is het 17 minuten over. Zou het gesprek nu 45 minuten zijn in plaats van een uur?  

De afwijzing

Het was een hartstikke leuk sollicitatiegesprek. Ik had het gevoel dat hij oprecht interesse in mij had, hij vroeg naar mijn thuissituatie en naar mijn hobby’s. Hij heeft zelf ook een hondje. Zijn kantoor waar het gesprek plaats vond, was rommelig. Er hing een organogram aan de muur van het bedrijf en aan de hand daarvan heeft hij verteld hoe het bedrijf in elkaar zit. Een bedrijf met een duidelijke hiërarchie. De manager glimlachte tijdens het gesprek regelmatig en hij knikte vaak. Ik ging met een positief gevoel naar huis. Hij zou binnen een week een terugkoppeling geven.  

Die week ging voorbij, maar zonder terugkoppeling. Ik besloot het nog een paar dagen af te wachten. Een week en 3 werkdagen na het gesprek, besloot ik een mailtje te sturen naar degene die bij mij de afspraak had bevestigd. Twee werkdagen later ontvang ik een mailtje dat de terugkoppeling iets langer in beslag had genomen, maar de terugkoppeling zou elk moment komen. Inmiddels zijn er 2 weken verstreken na het gesprek. In de 3e week na het gesprek ontvang ik een mail. Ik ben afgewezen. In de mail staat als reden beschreven dat er een kandidaat was die beter aansloot bij de functie en de organisatie en dat de keus daarop is gevallen. Totaal onthutst las ik de mail nog 2 keer. Het staat er echt. Er is een betere kandidaat dan ik. Hoe kan dat nou? Alles wat ik vertelde tijdens het gesprek werd met een glimlach ontvangen door de manager. Ik voldeed aan alle 10 punten van het wensenlijstje. Moesten ze over deze mail nou echt 3 weken doen? Hadden ze mij niet gelijk na de eerste week kunnen berichten? Waarin was die andere kandidaat dan beter dan ik? Hoe kan die kandidaat nou nog beter aansluiten dan ik? Had de manager bij die betere kandidaat dan ook zo vaak een glimlach gehad tijdens het gesprek? 

Zwaar teleurgesteld klik ik de mail weg. Langzaamaan begint het hele sollicitatieproces zich nogmaals aan mij te passeren. Hoe langer ik erover nadenk, hoe bozer ik word… Weet je ik wil helemaal niet werken bij een bedrijf waar men niet vlot kan reageren. Ik wil helemaal niet werken bij een bedrijf waar transparantie blijkbaar niet zo hoog in het vaandel staat. Ik wil helemaal niet werken bij een bedrijf waar ik overal zelf achteraan moet. Ik wil helemaal niet werken bij een bedrijf met zo’n afstandelijke manier van met mensen omgaan. Langzaam begin ik mij te realiseren dat ik gelukkig ben afgewezen. En ja, ik kreeg wel een bon voor mijn foutparkeren. Zelfs dat maakte mij niet minder blij met de afwijzing. Moet je nagaan!

Het kan beter

De hele belevenis van de sollicitatiereis kun je als bedrijf in kaart brengen en de contactmomenten verbeteren. Hulp nodig? Auxiliumwerkt is expert in corporate recruitment en het inrichten van de candidate journey. Tip: op 24 januari 2019 organiseren we een workshop The Happy Candidate Journey.